Tuba Skinny (US) NOLA Ripspiqué Lier (14-05-2018) reporter: Freddie - photo credits: Geert Vincent & Freddie info club: Ripspiqué info band: Tuba Skinny © Rootsville 2018

Tuba Skinny ontstond in 2009 toen ze als 'buskers' speelden in de straten van New Orleans. Deze traditional ragtime band bestaat uit Erika Lewis (zang), Shaye Cohn (cornet),  Barnabus Jones (trombone), Craig Flory (clarinet), Jason Lawrence (6-string banjo), Greg Sherman (gitaar), Todd Burdick (tuba)  en  Robin Rapuzzi (washboard) en zijn een verzameling van echte straatmuzikanten zoals we deze kennen in de straten van de 'Big Easy'.

Ze brengen de traditionele sound van New Orleans naar Europa in een mix van spirituals, blues, ragtime en jazz, de 'real thing' dus en iets wat we moeten blijven koesteren als het muzikale erfgoed van deze stad. Het is hun doelstelling om 'lost songs' terug nieuw leven in te blazen tijdens hun uitbundige optredens. Reden ook om deze authentieke band niet te missen tijdens één van hun optredens in België en dus tekenden we present in het CC vredenburg te Lier. Alvast straffe kost dat de Ripspiqué ploeg deze fantastische muzikanten naar de Pallieterstad wisten te lokken. Wegens de grote interesse zagen ze zich dan ook weer genoodzaakt om van hun zaaltje in 't Goed Voorbeeld' te verhuizen richting CC Vredeberg. Aangekomen in 'Lierke Plezierke' ontdekte ik toch een beetje stress bij de organisatie want bleek dat het Franse tourmanagement het allemaal niet zo nauw nam. 'Just on time' arriveerden dan deze 'Tuba Skinny' en toen bleek dat het die avond al hun 3de optreden van de dag was rezen er wel enkele vraagtekens. Eerst dan maar die van de band eens verzorgen met een portie soul food en zo waren de batterijen weer opgeladen.

Deze 'ragband' zetten meteen iedereen op het tipje van hun stoel wanneer ze aanvangen met een heerlijk ragtime instrumentaaltje. Het is niet dat de muzikanten van 'Tuba Skinny' uitbundig op het podium staan rond te springen, nee netjes op een rij gezeten brengen ze hun aanstekelijke muziek over op deze volle zaal en het is deze muziek die het allemaal doet. Alsof we recht in 'Bourbon Street' zijn aanbeland. Met nummers als 'Willie The Wheeper' en 'Hard Pushing Papa' brengen ze een bloemlezing uit hun reeks albums met uiteraard ook werk uit hun recent verschenen 'Nigel's Dream'. Na 'Midnight Blues' komt Shaye Cohn zich wel af te vragen waarom er hier niet gedanst wordt. We zouden wel willen maar iedereen is zo gefocust op het luisteren dat dit fysieke gedeelte maar wordt achterwegen gelaten. Na het aanstekelijke 'Frog Hop' en eentje van Fats Waller is het met 'Dangerous Blues' helaas gedaan met de pret voor dit eerste gedeelte.

Tijdens het aanschuiven aan de bar kon je horen dat iedereen hier vanavond op dezelfde lijn zat..wat een sfeer, wat een muzikanten, wat een beleving. Dus 'Duveltje' naar binnen werken en terug richting zaal voor deel 2.

Het is haast niet te geloven dat dit solide ensemble ontstaan is uit een selectie van enkele straatmuzikanten. Bij deze 'Tuba Skinny' krijgt iedereen zijn 'moment de gloire' al wordt het vocale gedeelte netjes verdeelt tussen Max Bien Kahn aan de resonatoren de 'sweet voice' van Erika Lewis die gezeten op de 'grosse caisse' met haar 'bassdrum kloppers' het ritme komt aan te geven. Met 'Jazz Battle' uit hun recente album 'Nigel's Dream' belanden we meteen allemaal terug inonze droomwereld en ook al zijn we er geen getuige van geweest toch kunnen we ons, mede door deze klasbakken, levendig inbeelden hoe het moet zijn geweest tijdens de 'depression era' toen ginds het enige entertainment bestond uit zulke 'street bands'. Aan ieder van deze muzikanten zouden we makkelijk een hoofdstuk kunnen wijden en het is onwaarschijnlijk hoe ze hun eigen originals laten samen smelten met de legacy aan jazz standards die we kennen.

Zo komen we bij de standard 'Saint Louis Blues' van W.C. Handy. Een nummer dat we uiteraard ook kennen in de uitvoering van Bessie Smith en daarmee belanden we al terug in de begin jaren 20-tig van de vorige eeuw. Het vocale gedeelte bij deze pracht klassieker wordt uiteraard ingevuld door Erika Lewis en kijk...kiekebisj!!!. Je zou dit ganse optreden kunnen beschrijven als één groot kippenvel moment en wanneer Erika de lyrische woorden 'I Hate To See The Evening Sun Go Down' zouden we allen in koor kunnen antwoorden van 'I Hate To See Tuba Skinny Leaving' en worden we zo allen bevangen door de blues.

Erika Lewis (zang), Shaye Cohn (cornet),  Barnabus Jones (trombone), Craig Flory (clarinet), Jason Lawrence (6-string banjo), Greg Sherman (gitaar), Todd Burdick (tuba)  en  Robin Rapuzzi (washboard) ze brengen allemaal wel een solo waardoor er rillingen ontstaan, wat komt aan te tonen dat hier uitstekende muzikanten op het podium staan. Met 'Jailhouse Blues' van de Australische 'Hokum King' C.W. Stoneking brengen ze, voor zover het nog mogelijk is, het niveau weerom een stapje hoger maar voelen we ook helaas het einde naderen. Het gevolg is een onwaarschijnlijke respectvolle staande ovatie voor deze 'Tuba Skinny' en kunnen ze niet anders dan nog een 'bisser' te brengen. Hierbij ontstaat een spontane 'a capella' en ook diegene die de woorden kennen in de zaal laten zich niet onbetuigd. Bedankt aan Tuba Skinny en Ripspiqué voor deze onwaarschijnlijke NOLA beleving hier in Lier. Een muzikale uitnodiging voor een bezoekje aan New Orleans. Respect!

photo: Geert Vincent

photo: Freddie